Ruile n'en tuitele

`t Was NEUZEBAL-zaterdag en “De Schatbewaarders van de Leut”, oftewel de leeje van “Ut Veldteke” adde d`r eige verzameld in D’n Enghel op de Mart. Dèèrbinne lage de stoffeleke reste van langvergane Vastenavende op lange tafels opgebaard in de gròòte zaal.

En ge kun d`t zo gek nie bedenke n`of `t wor verzameld. D`r leg `n ton aan gekleurd gips, duzende onbeantwoorde schooibrieve en stapels krante die uitbundeg motto`s jubele die me bekant vergete zijn. Ik sting bevobbeld bij `n kramke mee allééneg mar aangespoelde krabbe. In alle soorte, mate n`en metale: kopere, blekke, lòòje en in `n achterafschuurke andgezaagde triplekse. Ouwe veldtekes uit de jare vijfteg ginge grif van d`and voor twee`onderd euro. Mottes uitrekene oeveul nuuwe bonneboekskes da zijn! Zeker drie.

Toen ik `n rondje gemakt ad, ston ik inéés bij `n ouw baasje die mè z`n kramke bekant tusse de koeliese sting. In `n donker oekske attie z`n leutware n`uitgestald en ge moes goed kijke, want `t was t`r verrekte donker. `t Ventje zellef leek net uit `n Vastenavendverkleekist gekrope te zijn, mar ij ad wél aparte spulle. Kek, dèèr ouw ik van: spulle die `n Vastenavendver`aal vertelle. “Spulle die lulle”, mar da madde feitelek zo nie zegge.

“Wa d`edde zoal?”, vroog ik om `t ijs te breke, want `t was koud in da donker oekske. “Wa zoekte?”, was z`n weerwoord. “Nouw, iets aparts, iets zeldzaams”, perbeerde n`ik weer. “Wa dochte van antieke kefettie?”, zee `t manneke. “Kefettie??”, vroog ik ongelòòveg, “wor ta verzameld?” “Nie deur zullie”, zee t`ie mee `n schééf òòfd naar de zaal, “mar vóóroorlogse, andgegooide en mette mond beschilderde kefettie is verrekte zeldzaam!” Ij ad mijn intresse te pakke. “Wa d`edde zoal?”, zee ik nog, mar ij pakte n`as antwoord mee `n g`eim gezicht `n ouw bruin sigarekisje vanonder de tafel. “Elisabeth Bas”, ik `erkende recht `t merrek van mijn opa zaleger.

Eve pullekte n`ie aan `t kopere slotje en toen zwaaide n`t schatkisje n`ope. Bruinpepiere zakskes mee: “Coppenolle 1947”, “Thalia 1951”, “Ollandse Tuin 1960” en ok eentje mee “Ollandbal 1953”. “Da`s de zeldzaamste”, zee t`ie. Die zijn opgeveegd mè d`t Ollandbal, nét voor de Watersnòòd”. “Z`ebbe wa waterschaai, netuurlek, mar die zijn feitelek onbetaalbaar geworre!”

“Oow, oeveul vraagde dan dèèrvoor?”, vroog ik greteg. “Vijfenvijfteg gulde”, zee t`ie, “mar da ken gin mens mir betale tegeswóórdeg..!”